Dlatego wyczekiwałam na każdą premierę ekranizacji powieści Greena. Było Gwiazd naszych wina o którym myślę teraz – troszkę tani wyciskacz łez, a teraz czas na Papierowe miasta.

Quentin Jacobsen (Nat Wolff, którego możemy kojarzyć z fajnej roli w Stuck in love albo z kilku scen w Gwiazd naszych wina) to typowo Greenowska postać płci męskiej – młody chłopak, który żyje nie żyjąc. Zaplanował sobie już resztkę swojej egzystencji – będą studia medyczne (specjalizacja z onkologii), ślub przed trzydziestką i dzieci. Margo Roth Spiegelman (Cara Delevinge) jego przyjaciółka z dzieciństwa również zdaje sobie sprawę, że powinna wpisać się w ten schemat przyszłego życia. Jednak za nic nie ma na to ochoty.
Po szalonej nocnej eskapadzie z Quentinem, Margo znika bez wieści. Do końca liceum pozostaje im zaledwie kilka tygodni i chociaż dziewczyna uciekała już wcześniej z domu to tym razem Q. nie jest w stanie przejść wobec tego obojętnie. Odkrywa, że Margo (jak zawsze) pozostawiła po sobie ślady i wskazówki oraz, że za ich pomocą może ją odnaleźć i w końcu (ach) powiedzieć jej jak bardzo jest mu bliska.

Papierowe miasta łączą w sobie high-schoolowy romans, opowiastkę z detektywistycznymi wątkami i film drogi – a co najważniejsze, w lekki i inteligentny sposób opowiadają o nastoletnich problemach. Miłość, pierwsze doświadczenia seksualne, licealna hierarchia i ciągłe zastanawianie się czy wpasuję się w otaczający mnie świat to problemy bohaterów Papierowych miast.

Na szczęście, w odróżnieniu od poprzedniej (zeszłorocznej) ekranizacji powieści Greena – Gwiazd naszych wina dostajemy tym razem więcej zwyczajności. Nie ma tu wielkich dramatów, ogromnej miłości i płaczu. Jest za to przyjaźń, poświęcenie i zaufanie – rzeczy, które ścigają każdego z nas. Nastoletnie miłości też są ważne – nie muszą być ogromne abyśmy je zapamiętali. Wystarczy, że będą i zostawią po sobie wspomnienia.

Film ma swoje zabawne momenty, a aktorskie zespoły (między innymi chłopięcy team Wolff – Abrams – Smith) świetnie się razem zgrywają. Wtórują im trzy panie, ale zdecydowanie znikają w zestawieniu z męską obsadą. Cara Delevinge dostaje zbyt mało czasu ekranowego, a Jaz Sinclair (Angela) nie jesteśmy nawet w stanie poznać. Jedynie Halston Sage (która gra postać Lacey Pembert) jest dość blisko aby wyrównać szanse.

Współcześni poszukiwacze „Papierowych miast”

Jak to bywa w marzeniach chłopięcych romantyków – wszystko zaczyna się od dziewczyny. Tajemniczej, odważnej, wparowującej nocną porą do pokoju i…

Nie da się ukryć, że film The Fault in Our Stars (czyli Gwiazd naszych wina) – produkcja, która na pierwszy rzut oka jest przeznaczona nastolatkom płci żeńskiej jako środek wywołujący potoki łez, pełna jest fabularnych klisz.

Bo przecież jest tu całkiem zwykła dziewczyna (o przeciętnej urodzie, z przeciętnej rodziny i mieszkająca w przeciętnym miasteczku) oraz całkiem zwykły chłopak (odrobinę zabawny fan powieści, gdzie zombie przybierają główne role). Oboje, całkiem zwyczajnie mają kilkanaście lat i całkiem zwyczajnie zakochują się w sobie przypadkowo wpadając na siebie na korytarzu (nie ma przypadków).

Wszystko byłoby zwyczajne, tylko oboje mają raka, który w przyczajeniu zjada (albo odpoczywa od jedzenia) ich organizmy…

Nie mogę ukrywać, że losem tego filmu interesowałam się od dawna. Jest to adaptacja powieści Johna Greena – pisarza, którego książki skutecznie mnie prześladują odkąd w wieku 15 lat przeczytałam jego Szukając Alaski (moja relacja z tą książką to jest opowieść na inną powieść…). Gwiazd naszych wina jako książka może i nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia, aczkolwiek zostawiła coś w głowie.

Do tego Josh Boone (reżyser znany również ze Stuck in love), Scott Neustadter i Michael H. Weber (scenarzyści The Spectacular Now czy 500 Days of Summer). Trzy nazwiska i kilka tytułów filmów, które lubię. Uwielbiam styl 500 Days of Summer (było na filmowymKOCIE!), a Stuck in love (też BYŁO!) swego czasu kompletnie zamieszało mi w głowie…

I to by było chyba na tyle…

Nie mogę powiedzieć, że Gwiazd naszych wina jest kompletnym niewypałem – bo tak nie jest.
Ale nie mogę powiedzieć, że wyszłam z kina w zachwytach – bo tak również zdecydowanie nie jest. Wyszłam ogromnie zawiedziona. Może dlatego, że na długo przed premierą związałam się emocjonalnie z powieścią, autorem i innymi twórcami co sprawiło, że miałam naprawdę wygórowane oczekiwania.
Film jest poprawny – wyciska jedną (u mnie dokładnie dwie) łzę, ma chwytliwy soundtrack i bohaterów w których wcielają się aktorzy wyglądający jak każdy z nas. Znajdziemy tu ładniutką, skromniutką dziewczynkę Hazel Grace (Shailene Woodley) oraz zabawnego i przystojnego młodzieńca Augustusa (Ansel Elgort). Oboje są poprawni, może lekko nużący i typowi – brakuje im pewnego polotu i spontaniczności, ale są zdecydowanie prawdziwi.
Zdjęcia – nie uchylają nieba, podobnie jak reżyseria. Narracja poprowadzona przez Hazel Grace, nie jest zabiegiem odkrywającym nową rzeczywistość, ale możemy wziąć to wszystko za dobrą monetę – w końcu jakoś trzyma się całości, zrobionej według klasycznego podręcznika, książki jak najłatwiej nakręcić film.

I tak, ściska mnie trochę żałość, bo czuję że z The Fault in Our Stars można było wyciągnąć więcej. Nie odczułam w tym filmie klimatu, który sprawia że bez przerwy zakochuję się w powieściach Greena. Czuję, że te proste (nie prostackie, tylko proste), życiowe słowa wypowiadane przez doświadczonych przez los młodych ludzi mogłyby być zagrane lepiej, ograne lepiej, wykadrowane i zmontowane lepiej.
Nie chwyciły mnie, nie wycisnęły ze mnie potoku, tylko dwie łzy.

Szkoda, bo chciałam sobie popłakać nad piękną miłością.