Przez ostatnie miesiące zdarzało mi się być w konflikcie z filmem dokumentalnym. Nagle zaczęło się we mnie wzbierać poczucie, że nikt nie ma prawa wchodzić z butami w czyjeś życie. Czasami przecież rozmowy z bohaterami, podążanie za nim i obserwowanie ich sytuacji to nie tyle co odzieranie z prywatności ale również pewne otwieranie zabliźnionych i ignorowanych ran. Długo trwała dyskusja w mojej głowie i długo nie mogłam się z nią pogodzić. Problemem był goniący czas i przymus zaliczenia przedmiotu. A jak można robić coś, do czego straciło się serce?