Kwiecień 2016

1.04.2016

1 kwietnia to prima aprilis. W Warszawie ciemno, zimno i deszczowo. Słońce niby już wstało, ale jest zbyt pochmurno żeby mogło się pokazać. Z torbą pełną energetyków wsiadam na Mokotowie do załadowanego sprzętem volvo. Czuję jakby historia się powtarzała – znowu trasa na Białystok, znowu dokument, znowu ten sam team. Tylko tym razem jesteśmy miesiące znajomości dalej, kilka filmów później, a ja stoję przed innym blokiem na innym warszawskim osiedlu.

SP 12 w Białymstoku wita nas z otwartymi ramionami. III G z lekkim entuzjazmem. Ponad dwadzieścia sztuk dziewczynek z klasy gimnastyki artystycznej – wiemy jeszcze o sobie niewiele i nikt nie podejrzewał że dwa miesiące później będziemy razem skakać po drzewach i grać w kluchę .

Siedzimy w kółeczku i rozmawiamy. Okazuje się, że na sali jest sporo fanek puchatych kotów. To nasz pierwszy punkt wspólny. Rozmowy o kotach będą przy każdym naszym spotkaniu.

Po całym dniu lekcji i spotkań, trening gimnastyczek. Hałas, chaos i szok poznawczy. Pod koniec mam ochotę położyć się na twardej podłodze i wzdychać nad swoimi kręgosłupami. Dziewczynki – o dziwo mają strasznie dużo energii.

Późnym wieczorem razem z Piotrkiem znowu robimy trasę Białystok – Warszawa. Tym razem noc przynosi piękne gwiaździste niebo. Patrząc na nie ogarnia mnie ogromna, ogromna tęsknota, podobna do tej kiedy tęskni się za domem podczas bardzo długiego i dalekiego wyjazdu. Jeszcze nie wiedziałam że ta tęsknota będzie się tylko powiększała i w dużej mierze zostanie bardzo niewytłumaczalna.

2.04.2016

Znowu Warszawa. Budzę się rano i przez chwilę nie mogę zorientować się w jakim jestem mieście i mieszkaniu. Bardzo gruby kot moich kuzynów, leży mi na nogach i odcina dopływ krwi do stóp.

Zawody gimnastyczek to kolejny hałas, chaos, szok poznawczy i hardkor. Po drodze gubimy karty pamięci, które później Annabel – jedna z dziewczynek szybko nam znajduje. Annabel będzie momentami naszą prawą ręką.

Uczę się wszystkich imion, ale mój mózg nie przyjmuje takich nadmiarów informacji. Przepraszam je na każdym kroku. Na szczęście Piotrek ma lepszą pamięć.
Przyznam ze wstydem, że jeszcze na montażu – trzy miesiące później nadal myliłam się jeśli chodzi o imiona…

Miliony ujęć to kawałki tyczki.
Nie wiem co się dzieje, ale przestaje działać mi telepatia. Okazuje się, że stałam się głucha na Piotrkowe myślowe krzyki spadaj mi z tą tyczką . Zaczęliśmy się zastanawiać czy to kwestia starości czy może jakiegoś rozsynchronizowania – jak to w mikroporcie kiedy dostraja się fale nadajnika z odbiornikiem. A może to przez moje rzucanie palenia, które wtedy próbowało się odbywać? Kilka dni później usłyszałam, że jestem lepsza dla świata kiedy palę. Tak więc dla bezpieczeństwa zawsze mam przy sobie papierosy.

– Panie operator, a tu mogę być z tyczką?
– Operator, operator. A co to „operator” napis na dropsach?

– Patrz na to – Piotrek zwraca mi uwagę kiedy przejeżdżamy przez Warszawę i mijamy Wisłę. Zachód słońca i zmieniające kolory niebo chce udowodnić światu że cuda się jeszcze zdarzają. Ale jakoś na nic to wszystko. Przez kolejne tygodnie Warszawa mnie będzie bardzo zasmucała, jakby wcale nie chciała tu mojej obecności.

I znowu kolejny dzień kończy się leżeniem na twardej podłodze i starczym jękiem na temat mojego kręgosłupa.

Po powrocie do szkoły

oddaję materiały do montażowni i spotykam się z moją ulubioną szkolną montażystką. Palimy papierosa na tarasie na trzecim piętrze w CNM i opowiadam jej o materiale.
Rzucam palenie dodaję.
Bogusia śmieje się. Czyżby mi nie wierzyła?
Kilka tygodni później okaże się że przez jej chorobę nie będziemy w stanie zrobić tego filmu razem.

Maj 2016

Nadchodzący egzamin fabularny sprawia, że o niczym innym nie myślę jak tej cholernej fabule . Jedynie zawody gimnastyczek w Łodzi przypominają o tym, że trzeba robić także drugi film. Piotrek i ja, podobnie zmęczeni bierzemy sprzęt, Karolinę jako przedstawiciela produkcji i bolące kręgosłupy (to mój) żeby znowu spędzić dzień wśród emocji, łez i ogromnego wysiłku.

Pamiętam, że tego dnia wypaliłam tylko jednego papierosa. Nawet mi nie pasował co przyjęłam z mieszanymi uczuciami. Bo z jednej strony, teraz nie będę miała przed sobą żadnego pretekstu do przerwy.

Kiedy jedna z młodszych dziewczynek przerywa występ, a nasze bohaterki gromadzą się wokół niej pocieszając zapłakaną gimnastyczkę zastanawiam się nad swoją postawą pijawki .
Z drugiej strony mam ochotę powiedzieć dziewczynce, że wszystkie dramaty które przeżywa się w wieku siedmiu lat odchodzą w zapomnienie kiedy ma się ich dwadzieścia. I wtedy okazuje się, że tamten nieudany występ staje się całkowicie nieważny. Ale mogę sobie tylko pogadać bo zanim dotrze się do tych dwudziestu to trzeba jeszcze doświadczyć.

Kiedy pokazuję materiał w Szkole nikt nie podziela mojego entuzjazmu. Mówię o ogromnym wysiłku dziewczynek, ambicjach i o tym, że ich środowisko jest bardzo podobne do naszego. Też wkładają w coś mnóstwo energii gdzie efekt zależy od mieszanki szczęścia, pracy, pewności siebie i opinii innych.

Opiekunowie artystyczni sugerują zmianę tematu, szkoła ma odwieczne problemy z wydawaniem sprzętu, a moja ulubiona szkolna montażystka trafia do szpitala. Zaczynam szukać nowego współpracownika próbując zachować spokój.

Czuję się coraz bardziej samotna w ten dziwny sposób. Tak jakby to kwietniowe gapienie się w gwiazdy na trasie Białystok – Warszawa było jakimś punktem zwrotnym. Nie wiem czy to zmęczenie, brak jakichś składników odżywczych czy wypowiedzenie kilku słów za dużo, ale mam nieodparte wrażenie że coś się zmieniło. Nie chcę myśleć popsuło , ale naprawdę zmieniło. A jak ja sobie poradzę przy tym zmienieniu?
Tłumaczę sobie, że muszę być cierpliwa – że tylko ta cholerna cierpliwość będzie największym lekiem na wszystkie zmartwienia. Bo przecież wszystko przyjdzie i wszystko się złoży. Spokój. Bo też chodzi o spokój.

Trochę mam wrażenie, że przechodzę jakieś stany przedzawałowe. Chociaż istnieje pogłoska, że ja nie mam szansy zejść na zawał serca.
Najpierw musiałabym mieć serce.

Czerwiec 2016

2.06.2016

Dystans i humor mówię sobie sama kiedy ze zmęczenia i zaspania zdarza mi się posolić kawę (to kwestia podobnych słoików, które stoją obok siebie). Znowu włażę w kałuże, wdeptuję w błoto i potykam się o własne nogi kiedy chodzę po parku. Staram się śmiać z siebie biorąc pod uwagę że niechcący jestem po drodze zmuszona do zmiany mieszkania i kolejnej walki z poczuciem bezdomności.

Moi opiekunowie artystyczni wreszcie przyznają mi rację jeśli chodzi o materiał. Rzeczywiście coś tam jest mówią. Jest nadzieja.
Mam ochotę powiedzieć A nie mówiłam.

– Trzeba jeszcze pojechać na zdjęcia – mówię do Piotrka.
– Dokrętki – poprawia mnie.
– Zdjęcia – odburkuję – Jeszcze jesteśmy w fazie zdjęć, a nie dokrętek.

15.06.2016

Wieczorem razem z Piotrkiem wsiadamy w opóźniony pociąg z Łodzi do Białegostoku. Z milionem toreb i pakunków zajmujemy więcej przestrzeni niż nam przysługuje. W pociągu próbuję coś pisać, a wyjęcie laptopa zaczynam od słów działaj mój kochany . Jeszcze nie wiedziałam, że za trzy dni mój kochany przestanie działać bezpowrotnie.

Powinniśmy pracować, myśleć i rozmawiać. Przez większość podróży próbuję coś napisać, ale zamiast tego wypatruję z okna pociągu sarenek. Znowu udaje mi się zobaczyć jedną z nich.

– Patrz jakie słońce – mówię Piotrkowi kiedy popołudnie zamienia się w wieczór.
– Właśnie chciałem to powiedzieć.
Zachody słońca są już chyba naszym prywatnym fetyszem.

– Będziesz pisała o tym na blogu? – pyta Piotrek

Komisja wycenia film na 4,5.